‘Wie krijgt er nou de griep? En ik bedoel niet die ontzettende verkoudheid waar je ontzettend naar van kan zijn en beroerd, maar griep met koude rillingen, koorts en 7 dagen bibberend in bed?’ Bram en ik kijken naar het journaal en we zien een kaart van Nederland met de gebieden waar momenteel de griep heerst. Ik ben zelf al twee weken snotverkouden, maar hoe vermoeiend dat ook is, ik zou me er geen dag ziek om melden. Maar echt de griep, dat hebben we hier nog nooit meegemaakt.
Als ik wakker word hoor ik een hijgende ademhaling van Bram. Zijn kant van het bed is zeiknat en zijn gezicht is wit met roodomrande ogen. ‘Ik heb het zo koud.’ zegt hij met een schorre stem. Ik breng een slaapzak en kussen naar beneden en verschoon het bed. Dan laat ik hem achter met paracetamol en een kop thee om naar mijn werk te gaan.
De dagen erna loopt zijn koorts alleen maar op. Terwijl ik wassen draai, kinderen naar school, vriendjes en clubjes heen en weer breng, boodschappen doe, kook en ook nog drie keer in moet vallen voor de klas probeer ik Bram de nodige aandacht te geven. Tijd om dit te vergeten is er niet, want iedere vrije seconde wordt met een kreun of flinke hoest mijn aandacht opgeëist.
Wat is dat toch met mannen die ziek zijn? Waarom vragen ze zoveel aandacht bij het eerste het beste kriebeltje in de keel? Daar waar vrouwen hoestend en proestend nog alle ballen hoog houden, geven mannen het op. Ik vraag aan mijn vriendin Marjolein of ik me als enige een beetje erger aan een zieke man. ‘Oh nee hoor,’ roept ze meteen: ’zo vervelend die zieke mannen! Het irriteert me enorm als mijn man ziek is. Ik kan eigenlijk niet eens echt medelijden met hem hebben door dat aanstellerige gedoe.’ Maar ze stellen zich helemaal niet aan zo blijkt uit onderzoek. Mannen hebben meer temperatuurreceptoren in hun hersens en zijn daardoor vatbaarder voor griep dan vrouwen, en hebben er ook echt meer last van. Hebben wij weer.
Er was geen ontkomen aan; vijf nachten na het begin van de griep kruip er een snikheet meisje in mijn bed. Ook Marcus wordt wakker met koorts en Laurens komt rillerig en hoesterig uit school. Ik gooi nog wat dekens op de bank en spring in de auto richting Albert Heijn. Ik kom terug met 4 kilo perssinaasappelen, drie soorten hoestdrank, drop en Strepsills. Terwijl ik druk sap sta te maken schuifelt Bram kuchend naar de keuken. Hij kijkt verbaasd als hij de berg sinaasappelschillen ziet liggen en de verschillende soorten hoestdrank. ‘Een zieke man is tot daar aan toe, maar kom niet aan mijn kinderen.’ mompel ik. Ik vul 3 flinke glazen verse sap en schenk een restje voor Bram in. Dankbaar loopt hij ermee terug naar de bank. Ik plof in een stoel. Dit wordt nog een lange week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten