work it!

Ik hijg en zie de grond op me afkomen. Stofvlokken dwarrelen om me heen en snel druk ik mezelf weer omhoog. ´ Nog acht keer!´ hoor ik ergens achter me. Mijn oren suizen wanneer de grond weer angstvallig dichtbij komt, en net op tijd zie ik kans me weer omhoog te drukken. Hou ik dit vol? Met opeengeklemde kaken lukt het me het patroon nog zeven keer te herhalen en plof dan neer op de stoffige grond. Kans om uit te rusten krijg ik echter niet want de volgende oefening staat op me te wachten.

Drie keer per week stap ik vol goede moed de sportschool binnen. Een les ´s ochtends om negen uur, zodat ik geen tijd heb om na te denken welke leuke andere dingen ik allemaal zou kunnen doen. Ik breng de kinderen naar school en ga meteen door. Zodra ik de koude zaal binnentreed zakt iedere keer de moed me in de sportschoenen. Toch geef ik niet op.

Koud heb ik het ondertussen allang niet meer. Sterker nog, ik vraag me af of de airco is uitgevallen. Zwetend loop ik naar de halters. Nog 25 minuten zie ik wanneer ik snel een blik op de klok werp. Ik zucht diep en probeer de tien kilo boven mijn hoofd op en neer te bewegen. De muziek dreunt rond in de zaal en ik probeer het ritme te pakken te krijgen. Niet alleen mijn spieren trillen, maar ook mijn trommelvlies wanneer Lars, de sportinstructeur, ´Work it!´ in mijn oor gilt. Ja, ik werk! Ik werk hard, en ik ga het volhouden. ´En over tien seconden…´  roept hij. ´Tien seconden, dat lukt me nog,´ denk ik en strek mijn armen nog eens uit. ´….ben je op de helft!´ Ik geef het op, en laat de halter zakken. Meteen baal ik daarvan en pak hem weer op om deze nog twee keer al wiebelend boven mijn hoofd te tillen. ´Waarom doe ik dit?´ vraag ik me hardop af.

Ik krijg kramp tijdens het touwtje springen, verdraai bijna mijn arm tegen de boksbal en mijn rug doet pijn gedurende een minuut planken. Maar ik haal het! 25 minuten later drapeer ik mijn handdoek op een matje en vlij mezelf neer. Mijn ademhaling neemt een normaal ritme aan, zweet drupt van me af en net als ik denk dat ik tot rust ben gekomen, gaat de muziek weer aan en schiet mijn hartslag van schrik omhoog. ´Handen aan de oren en omhoog. Work it dames!´ gilt Lars. Het buikspierkwartier is begonnen, en daar doe ik allemaal voor. Een kwartier lang kreun en steun ik, met 20 medestanders om me heen.

Eindelijk is het tien uur. Trillerig, met een rode kop en plakkerig haar, kom ik aan bij het tafeltje waar Marit al zit te wachten. Zij ziet er fris uit na haar yogales. ´Hoe was het?´ vraagt ze terwijl ze me bezorgd aankijkt. ´Heerlijk,´ zeg ik enthousiast. ´vrijdag ga ik weer.´

Runnin´

Wie met het idee kwam weet ik niet meer maar het was een goed idee, daar waren we het allemaal over eens. We hadden net de borden van ons afgeschoven na een heerlijk etentje en trokken nog een laatste fles wijn open om het af te leren, toen iemand opeens riep; laten we volgend jaar mee doen aan de Dam tot Dam loop! Ik keek naar beneden waar het knoopje van mijn broek inmiddels los gemaakt was, en twee anderen stopten snel hun pakje sigaretten terug in de tas. Eerst keken we wat verwilderd om ons heen maar al snel sloeg de stemming om in enthousiasme en proosten we op dit briljante plan. Fuck de midlifecrises, dit gaan we doen! En wat zouden we fit en vooral slank worden.

Niet lang daarna plannen we de eerste training in. Een aantal is verre van sportief en als we nu niet meteen de daad bij het woord voegen is de kans op afhakers groter. Vriendin B maakt een What’s App groep aan en zoekt een trainingsschema uit. Een week later moeten we half 9 verzamelen voor haar huis, zo laat ze weten.

Een uur voor vertrek komt er een bericht binnen van vriendin L. Ze staat nog in de kroeg en gaat het niet halen. ‘Alleen maar Spa Rood hoor!’ appt ze er snel achteraan. Vriendin M appt dat ze echt geen puf heeft. ‘De kinderen zijn zo druk geweest vandaag, ik wil NU een wijntje en op de bank ploffen!!’. Na luid protest van de rest wordt de fles kennelijk terug in de koelkast geparkeerd want een kwartier later krijgen we een foto van 2 hardloopschoenen te zien en vriendin L appt dat ze toch onderweg is en precies op tijd aan komt.

Als ik om half 9 bij vriendin B aankom blijk ik de laatste. Iedereen staat in vol ornaat op een neer te springen op nieuwe loopschoenen, hippe windjacks aan en met lampjes om de armen zodat we gezien worden in het donker. We giechelen wat, complimenteren elkaar om de outfits en doen wat rek- en strekoefeningen in de tuin. Stiekem zijn we een beetje zenuwachtig maar niemand geeft dat toe. Dan vertrekken we en snel klik ik Runkeeper aan. Twee aan twee volgen we elkaar door het donker en zorgen we dat niemand achter blijft.

We lopen een mooi rondje en net wanneer de gesprekken minder maar het gehijg harder wordt is de finish in zicht. We zijn allen opgelucht en ontzettend trots dat we dit gedaan hebben. De kop is er af, iedereen heeft het ruim gehaald en we konden het allemaal bijhouden. Wat een prachtig begin van deze uitdaging. We lachen, geven elkaar schouderklopjes en vertrekken voldaan naar huis.

Als ik de sleutel in de voordeur steek hoor ik mijn telefoon piepen en komen de eerste What’s appberichten al binnen. ‘Wat een heerlijk loopje!’ ‘Ik hoop dat ik geen spierpijn krijg morgen.’ ‘Wie weet hoeveel we eigenlijk gelopen hebben?’ Ik check mijn Runkeeper en app terug: ’1,19 kilometer’.

Spreekbeurt

Bijna val ik om wanneer mijn zoon Laurens van 9 na een flinke aanloop me omhelst op het schoolplein. ´Ik moet een spreekbeurt doen, mam, en ik doe het op de verjaardag van papa!´. Nog tien dagen reken ik snel uit. ´Leuk, waar doe je het over?´ vraag ik enthousiast. Dat weet hij nog niet en hij gaat nu met Luuk spelen. ´Maar wanneer ga je dan aan je spreekbeurt werken?´ roep ik bezorgd tegen zijn rug terwijl hij al met Luuk weg rent. ´Nog tijd zat!´ en weg is hij.

Als ik met de andere kinderen thuis aan de thee en limonade zit luister ik met een half oor naar de verhalen over prikwerkjes en ruzies op het schoolplein, want ik maak me zorgen over de spreekbeurt. Nog maar tien dagen, dan moet er een leerzaam en solide verhaal zijn dat zoonlief uit zijn hoofd kent en het liefst met een mooie presentatie in PowerPoint erbij en YouTubefilmpje ter afsluiting. Veel werk nog dus en dat gaat volgens mij niet lukken. Ik pak mijn agenda en kijk welke middagen er vrij zijn om hier aan te gaan werken. Dat zijn er niet heel veel zie ik, en besluit dat er vanmiddag nadat ik hem heb opgehaald een begin gemaakt moet worden.

Ik plant de andere twee kinderen voor de tv zodat ik even snel alleen Laurens op kan halen. Wanneer we terug rijden naar huis vertel ik hem dat we straks een begin met de spreekbeurt gaan maken. Een teleurstellende oké vanuit de stoel naast me geeft me weinig moed en zodra we thuiskomen vind ik het eigenlijk wel zielig dat hij nog aan het werk moet terwijl zijn broertje en zusje al voor de televisie zitten. Ik laat het dus maar even zitten en opgelucht nestelt hij zich voor de tv en ook de rest van de avond worden er geen stappen richting de spreekbeurt gezet.

Drie dagen later heeft hij na heel veel aandringen van  mijn kant een onderwerp gekozen. Hij gaat het over Porsche doen. Enthousiast klap ik de laptop open en begin te Googelen. Hij trekt er een krukje bij en gaat naast me zitten. Mijn andere zoon legt de Paniniplaatjes opzij en loopt de tuin in om een balletje te trappen. Ondertussen print ik mooie plaatjes uit en kopieer wat tekst uit Wikipedia. ´Leuk mam, dit ziet er goed uit. Nu ga ik ook even voetballen oke?´en weg is hij weer.

De uitgeprinte plaatjes liggen na nog eens drie dagen verspreid over de eettafel en vensterbank omdat ze iedere keer verplaatsen wanneer we de tafel dekken voor het eten, maar verder gebeurt er niets mee. Meerdere malen dring ik aan om te beginnen met een logisch verhaal bij de plaatjes en niet alleen de tekst van Wikipedia op te lezen, en om de plaatjes nu echt in PowerPoint te zetten maar meneer doet niets. Met nog vier dagen te gaan is er weinig te zien van een goedlopend verhaal met presentatie en krijg ik er steeds meer de zenuwen van.

Zondags, nog twee dagen voor de spreekbeurt, ben ik het zat. ´En nu gaan we je spreekbeurt maken.´ sis ik chagrijnig. Mopperend komt hij naast me zitten en kijkt naar de uitgeprinte plaatjes. ´Goed, wat worden je hoofdstukken?´ vraag ik, ´Zal ik het even typen, dan gaat het wat sneller.´ We komen tot 5 hoofdstukken en ik typ de teksten zo uit dat het een logisch verhaal wordt wat makkelijk verteld kan worden en begrijpelijk is voor de rest van de klas. ´Zullen we dan nu even de plaatjes in PowerPoint zetten?´ vraag ik opgewekt als alle teksten klaar zijn. Ik open PowerPoint en zet de plaatjes er op de goede volgorde in, met een linkje in de tekst zodat Laurens weet wanneer hij welk plaatje moet laten zien. Met een schuin oog kijkt hij naar zijn broertje die nu  Paninikaartjes in hun nieuwe gezamenlijke verzamelboek schuift. ´Ga maar even helpen,´zeg ik ´dan print ik alles uit en doe het in een mapje. We nemen het morgen nog helemaal door en ben je klaar voor je spreekbeurt dinsdag.´

Ik plof voldaan op de bank en schenk een wijntje voor mezelf in terwijl ik de spreekbeurt trots op de salontafel leg. ´Mooie spreekbeurt heb je gemaakt,´ zegt mijn man ´wanneer mag je hem houden?´