Het idee ontstond met vier voetbalmoeders langs de lijn terwijl onze jongens een wedstrijd speelden. In de plaatselijke kroeg die draait op de vijf stamgasten die er dagelijks zitten, werd een karaokewedstrijd gehouden. Omdat we stiekem al jaren nieuwsgierig waren naar de binnenkant van deze kroeg maar nooit naar binnen durven, was dit een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen.
Tijdens de weekviering op de lagere school zorgde ik er altijd voor dat ik met drie vriendinnen de week afsloot met een playback optreden van Frizzle Sizzle. Op blote voeten, met lange rokken en haar los waren we niet van echt te onderscheiden. Het was altijd een succes, niet zozeer voor het publiek maar wel voor ons. De hele week oefenden we na schooltijd bij een van ons thuis zodat we een mooie show neer konden zetten.
Je zou dus kunnen zeggen dat het optreden er met de paplepel is ingegoten bij mij, maar op een bijrol na in de kerstmusical op de middelbare school heb ik geen enkele behoefte gehad om mezelf op een podium te presenteren. Laat staan zingend. Mijn podium is onder de douche en het publiek bestaat uit mijn kinderen die de badkamer inlopen om vervolgens snel met de tandenborstel naar beneden te rennen.
Dat we zouden gaan karaoke was natuurlijk grootspraak, dus toen de datum dichterbij kwam werd het plan aangepast; we gingen een hapje eten, en daarna naar een andere plaatselijke, hippe kroeg. Hooggehakt stapten we het restaurant binnen waar we genoten van biefstuk met wijn. Na de derde fles hadden we ons moed ingedronken en leek het toch een goed idee om heel even bij het karaoke te kijken. Dan zouden we daarna meteen doorgaan naar de hippe kroeg om gin tonics te drinken.
Niet veel later sta ik met een microfoon en biertje in mijn handen bloedserieus mee te blèren met Abba. Naast me staat Olivia, de rest rolt gierend over het biljart. Ergens is er iets niet goed gegaan, bedenk ik me te laat. Maar we laten ons niet kennen en blijven zelfs staan als speciaal voor ons ook Amy Winehouse wordt ingezet. Ik heb het idee dat de achtergebleven dames daar wat mee te maken hebben.
Karaoke schept kennelijk een band, want na het optreden horen we er bij. We krijgen bier van andere karaokers aangeboden en zingen mee als achtergrondkoor bij de René Froger Medley.
Rond een uur of één stijgt de spanning, want natuurlijk zijn we blijven hangen tot dit hoogtepunt. Net als onze voetballende zonen grijpen we net naast de beker en besluiten ter plekke om volgende keer te oefenen voor het optreden. Daar drinken we nog een biertje op.
De volgende ochtend worden we wakker met flinke hoofdpijn, een schorre stem en een gevoel van schaamte. Direct wordt besloten dat er geen volgende keer komt. En geen bier ook meer. Blèren doen we wel langs de lijn, dat gaat ons wel heel goed af.
