Gouden bergen

Na een drukke periode pakken we de koffers voor een verdiende vakantie met het gezin. We schuiven aan in de file naar Oostenrijk, waar deze kerst groene heuvels op ons liggen te wachten. Gezien de vele skibakken om ons heen op de autobahn hebben veel mensen goede hoop om toch te skiën. Naast onze skischoenen ligt een stapel boeken achter in de auto. Gelukkig heeft het hotel een zwembad en een gameroom, dus de kinderen hoeven zich in ieder geval niet te vervelen.

Na twee dagen quality time in de auto arriveren we op onze bestemming. De kinderen duiken meteen het zwembad in en wanneer ik op het balkon van de hotelkamer sta zie ik de berg voor me met een dun strookje sneeuw tussen de bomen. In de lobby tijdens het inchecken zag ik dat we de kinderen voor skilessen kunnen inschrijven dus waarschijnlijk zijn er best wat afdalingen te doen. Gelukkig maar, toch nog een witte kerst. 

De volgende dag worden de jongens beiden in een klasje ingedeeld waar ze meteen Nederlandse vrienden, ook twee broers, maken. Wanneer ook Annemijn een klasje krijgt toegewezen nemen Bram en ik met een gerust hart de gondel naar boven. Daar ontmoeten we Michael en Carolien, de ouders van de skivriendjes. Ze zitten bij ons in het hotel en we spreken af voor de après ski. Na een aantal ijzige pistes met opgespoten sneeuw en een curryworst met friet op het zonnige terras nemen we de laatste afdaling om de kinderen uit de skiklas te plukken en haken we aan voor de schnaps. Naast Micheal en Carolien ontmoeten we ook Willem en Jessica en zo te merken hebben we niet alleen de eerste maar ook de tweede en derde ronde al gemist. De stemming zit er al goed in. 

Omdat het in Oostenrijk traditie is de kerstboom pas op kerstavond op te zetten, en er in plaats van  ‘Last Christmas’ ‘Anton aus Tirol’ door de bar schalt, is het kerstgevoel ver te zoeken. Boven de muziek uit probeer ik een praatje met Willem te maken en vraag wat hij voor werk doet. Hij blijkt wat pandjes te bezitten maar zou eigenlijk graag een hoerenkeet willen beginnen. Jessica komt erbij staan en zegt dat zij het ook een goed idee vindt, en dat Willem de meiden zelf wilt uitproberen. Michael rukt zich los van een serveerster met goedgevulde dirndl en biedt spontaan aan daarbij te helpen. Hij geeft aan voorkeur voor blondjes te hebben. Ik kijk naar Carolien die haar donkere lokken op de dansvloer heen en weer schudt en proost dan mee op dit briljante idee, van kerstgedachte naar ketsgedachte.

De rest van de dagen vermaken wij ons in de bar met onze nieuwe beste vrienden. Dat de meeste bergen groen zijn zie je niet vanachter een halve liter bier en de kinderen zien we eigenlijk ook niet meer. Halverwege de vierde avond kopen we ons bijna in bij de hoerenkeet maar de overeenkomst op het servetje spoelt weg met een omgevallen biertje. 

Voor altijd en eeuwig

We vieren de Koperen Bruiloft. Ik zie twee oude mensen samen die elkaars hand vasthouden terwijl de kamer vol zit met kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen om deze prachtige mensen te feliciteren. Hun handen zijn ineengestrengeld terwijl ze beiden in een makkelijke stoel zitten en ze kussen elkaar met hun rimpelige lippen wanneer er een enorme taart voor ze binnen wordt gereden. Dan voel ik een hand op de mijne en verschrikt ontwaak ik uit mijn gedachten en voel  een kriebel wanneer ik op kijk. Bram vraagt of ik nog een toetje wil of liever de rekening. We vragen de rekening en hand in hand lopen we naar buiten de kou in naar huis.

Ik vind het ontzettend ouderwets klinken, een koperen bruiloft. Iets van vroegere tijden voor oude mensen. Dat zal wel met het woord koper te maken hebben wat er in voorkomt. Het staat echter  voor 12 1/2 jaar huwelijk en zolang zijn Bram en ik nu getrouwd. Maar we zijn helemaal niet oud, al denken onze kinderen daar natuurlijk heel anders over. Kleinkinderen zijn er, gelukkig, nog lang niet, laat staan achterkleinkinderen.

13 jaar hadden we verkering toen we trouwden. We waren buren toen we voor het eerst zoenden na een avond stappen en het was eigenlijk niet meer dan logisch, maar wel heel bijzonder, dat we zouden trouwen na al die jaren samen. Volmondig zeiden we ja tegen de trouwambtenaar. Als je al jaren met elkaar deelt zeg je ja, en dat voor,- en tegenspoed waar ze het over had, zei mij op dat moment niks. Er zijn genoeg mensen die trouwen een grote poppenkast vinden en geldverspillerij en hoewel ik eerlijk gezegd vooral wilde trouwen omdat ik als klein meisje al droomde van een sprookjesdag in witte jurk, voelde ik me meteen anders na het ja-woord. Een verbintenis op een heel ander niveau dan verkering. 

Vele jaren van voorspoed volgden maar er waren ook tijden van tegenspoed, en toen begreep ik wat de trouwambtenaar bedoelde met dat zinnetje. Maar juist op die tijden voelde ik de verbondenheid van het huwelijk, de tijden dat je elkaar echt hard nodig hebt. Drie kinderen als de zogenaamde kroon op ons huwelijk werden ons gegeven, maar diezelfde kinderen zorgen er ook zo nu en dan voor dat je ontzettend langs elkaar heen kan leven. Het hoort erbij, je raakt van elkaar verwijderd en vindt elkaar weer terug. Kennelijk kan dat in een huwelijk.

Ik knipper met mijn ogen en er zijn 12 1/2 jaar voorbij. Het ja-woord voelt als gisteren maar de liefde is twaalf en een half keer sterker geworden. Als Bram me op dit moment ten huwelijk zou vragen zou ik nog harder ja zeggen dan destijds. En met dit gevoel en deze gedachten wacht ik met een gerust hart op onze gouden en wie weet zelfs wel diamanten bruiloft. Die zullen we met onze kinderen, kleinkinderen en wie weet achterkleinkinderen hand in hand vieren terwijl onze gerimpelde lippen elkaar kussen.

Vrede op aarde

Zodra het laatste cadeautje op pakjesavond is uitgepakt beginnen mijn kinderen: ‘Mam, wanneer gaan we de kerstboom opzetten?’ Ik ben gek op kerst en vooral op kerstmeuk dus veel later dan 7 december wordt het meestal niet.

Wij gingen vroeger met het hele gezin naar het tuincentrum, liefst wanneer het al donker was voor de optimale kerstsfeer. Mijn vader ging mee omdat hij moest helpen tillen, maar mijn zus, moeder en ik zochten de boom uit. Dat werd altijd de achterste die platgedrukt lag tegen een hele rij andere bomen. Mijn moeder hield hem dan rechtop zodat we konden zien hoe deze eruit zag en als we de goede hadden gevonden ging hij op het dak van de auto. Niet in de auto, dat zou niet passen in de Ford Fiësta en vaak was de boom nat. Thuisgekomen stonden mijn zus en ik te springen om te beginnen met versieren maar helaas moest de boom eerst een nacht uitzakken en opdrogen in de tuin. De volgende ochtend bleek vaak dat de boom er raar uit zag, takken misten of twee pieken had. 

Ik ga met mijn kinderen naar boven, verschuif mijn schoenencollectie en het kledingrek. Op mijn knieën trek ik het schot open en stoot mijn hoofd tegen een gitaar die naar buiten valt. Op de tast voel ik of er een zak met wat zachts erin ligt. De zonnebank moet ook verschoven worden maar dan kan ik er bij en trek de zak uit de krappe ruimte. De kinderen staan te springen en nemen het logge geval van mij over en rennen er mee naar beneden. Daar begint de pret pas echt, we gaan de takken op nummer selecteren zodat de boom straks mooi in vorm in de kamer staat. Mariah Carey schalt door de Sonos en Oscar tikt de takken weer net zo snel uit als dat wij ze er in kunnen hangen. Fijn zo’n kat. 

Niet veel later staat de boom. Er onder ligt een grasveld van dennennaalden. Niet alleen daar trouwens, ook in het haar van mijn kinderen, op de bank en zelfs in de keuken liggen de plastic snippers. Ieder jaar vraag ik me af waarom ik ooit een kunstkerstboom wilde hebben, maar een van de redenen was vast omdat die niet zo veel troep geeft. Dat argument kan meteen naar het rijk der fabelen. Terwijl ik terugkom met de stofzuiger liggen er tussen de naalden gouden glasscherven. Twee beteuterde gezichten kijken me aan. ‘Ik mocht toch de piek doen dit jaar mama?’ vraagt Annemijn. ‘Nee, het was mijn beurt!’ roept Marcus boos. ‘In ieder geval is het zonder piek niemands beurt.’ mompel ik en wil de stofzuiger aan te zetten. Dan zegt Laurens vanaf de bank: ‘Mam, de boom beweegt, hoe kan dat?’ Ik draai me om, zie een bruine staart op de plek waar de piek hoort te zitten en dan belandt de boom met een klap op de grond. Twee zwarte oogjes kijken me verschrikt aan en Oscar rent met de naalden in zijn vacht naar buiten. 

Vrolijk kerstfeest!!!

Surprise

Terwijl ik plakband uit mijn haar vis en het zweet op mijn voorhoofd zich vermengt met de lijm die daar terecht is gekomen, vraag ik me af wat ik fout doe. Vorige week kwam Marcus thuis uit school met een lootje. Hij heeft Merel getrokken, ze houdt van hockey en viool staat er als tip voor de surprise die hij moet maken. Nou heeft hij helemaal niets met Merel en nog veel minder met knutselen, maar dit vind ik geen excuus en daarom heb ik een week lang aan zijn kop gezeurd dat hij aan de slag moest gaan. Helaas kwam er geen enkele actie van zijn kant dus heb ik mijn vrije zondagmiddag opgeofferd om samen met hem een viool in elkaar te knutselen. De plakband en de lijm zit nu overal behalve op het karton en Marcus doet goed zijn best onder dit samenzijn uit te komen met smoesjes als ‘huiswerk’ en ‘kamer opruimen’.

Mijn kinderen zitten op een Montessorischool, waar het motto ‘Leer het mij zelf te doen’ is. Een motto waar ik me helemaal in kan vinden. Wat zouden we zelfstandige kinderen krijgen, die ook nog goed kunnen plannen. Nu mijn jongens in groep 5 en 6 zitten zou je denken dat ze het ‘zelf doen’ wel onder de knie hebben. Helaas, het enige wat ze zelf doen is naar de wc gaan. Annemijn zit in groep 2 en wil wel alles zelf doen, wat niet altijd handig is en volgens mij meer bij de leeftijd hoort dan bij het onderwijssysteem. Iedere dag vraag ik me af of de school zijn doelen niet goed na streeft of dat de fout bij mij ligt. Suggestieve vraag natuurlijk.

De viool lijkt ondertussen op een gitaar. Marcus is tevreden maar zo makkelijk komt hij er niet onderuit. De gitaar moet smaller om meer in de buurt van de viool te komen, dus de schaar er in. Ik hoor Marcus zuchten en puffen en terwijl ik de strijkstok voorzie van snaren zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de viool nu de vorm van een mondharmonica heeft. Marcus kijkt boos, gooit de schaar en het overgebleven stukje karton op tafel en rent naar boven. De deur van zijn kamer slaat hij zo hard dicht dat de lamp boven de tafel er van trilt. 

Verslagen kijk ik naar de ravage op tafel. Dit wordt niets meer, besluit ik en schuif de boel aan de kant. Morgen de laatste kans om te knutselen. Misschien kunnen we een hockeystick maken, hoewel we een duidelijke mail van de klassenmoeder kregen dat de voetbal en hockeystick dit jaar op de verboden lijst staan vanwege gebrek aan originaliteit.

Twee dagen later staat er een zwartgeverfde schoenendoos op tafel. Er zitten een versnipperde viool en hockeystick in. Marcus is trots op zijn grabbeldoos. Ik aai door zijn haar en besluit dat ik de kinderen volgend jaar vertel dat Sinterklaas wél bestaat. Scheelt een hoop knutselstress.