Hij rent over het veld, bal aan de voet. Dan passeert hij twee, drie, vier spelers met een souplesse die je niet vaak ziet. Een rode kop en blonde krullen schudden van links naar rechts wanneer hij met een schijnbeweging nu ook speler vijf met gemak passeert. Het doel is nu niet ver weg meer. We moedigen hem aan vanaf de lijn alsof het winnende doelpunt van Ajax tegen Real Madrid gemaakt moet worden. De keeper wankelt van zijn ene naar zijn andere been en kijkt naar de bal die gevaarlijk dicht bij het doel komt. Zou hij deze keer wel scoren? Marcus stopt en wij houden onze adem in. Dan speelt hij af en Benjamin tikt de bal er rechts in. 7-0. De scheids fluit af.
Tien dolenthousiaste jongens stormen de kleedkamer binnen. Als coaches van dit team zijn we zelf minstens zo enthousiast over deze overwinning en zodra de beker is uitgereikt aan de man of the match, sluiten we aan voor de verdiende limonade. Terwijl ik de smakeloze kantinekoffie naar binnen slurp vraag ik gefrustreerd aan Bram: ‘Waarom scoort Marcus nou nooit? Zag je hoe makkelijk hij iedereen weer voorbij speelt?’ Bram haalt zijn schouders op en ik zie dat hij er net zo baalt als ik.
Die avond krijg ik een mailtje van de voetbalclub in mijn inbox. ‘Marcus is ons positief opgevallen, we zouden hem graag in de selectie willen laten spelen. Kan hij maandag mee doen met de training?’ ‘Bram!’ gil ik: ‘Kijk dan!’ ‘Ha ha, dat zag ik altijd wel hoor. Ik noem hem niet voor niets KR, Kleine Ronaldo.’ jubelt Bram. Na een klein vreugdedansje om de tafel zijn we geneigd Marcus uit z’n bed te trekken maar we kunnen ons beheersen en trekken in plaats daarvan een fles wijn open.
Nog voordat we aan de ontbijttafel zitten begin ik al: ‘Ik kreeg gisteren een mailtje van de voetbalclub.’ Bram neemt het over: ‘Je zegt toch altijd dat je bij Ajax gaat spelen? Nou, je bent een stapje dichterbij hoor! Gisteren kregen we een mailtje dat je bent gescout bij je voetbalclub en je mag naar de selectie!!’ Ik vervolg: ‘Drie keer trainen per week, lekker hoor. Dan hoef je niet iedere keer alleen in de tuin je trucjes te oefenen.’ Marcus kijkt verschrikt op. Bram gaat door: ‘En dan kan je ook leren scoren, want dat gaat nu steeds net niet hè? Maar je kan het wel hoor, de scouts hebben het gezien.’ Marcus kijkt moeilijk. ‘Lieverd, wat is er, dit is toch een mooie kans?’ probeer ik. Hij kijkt bedrukt. ‘Ik heb toch al een team?’ zegt hij zacht. ‘Ja, maar je kan dus nog beter worden.’ zegt Bram. Marcus schudt zijn hoofd. ‘Nee, ik wil dat niet….’ De resterende tijd van het ontbijt blijft het stil en werken we teleurgesteld onze croissant weg.
Die middag probeer ik het nog even: “Lieverd, het is toch een prachtige kans die ze je bieden, hoe kan je dat nou niet willen?’ Marcus pakt me stevig vast en fluistert: ‘Mam, jij bent mijn coach samen met papa, ik wil gewoon bij jullie blijven.’ Ik sla mijn armen om me heen. Mijn topvoetballertje, hoe kan je daar nou tegenin? Zijn tijd komt nog wel….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten