Zodra het laatste cadeautje op pakjesavond is uitgepakt beginnen mijn kinderen: ‘Mam, wanneer gaan we de kerstboom opzetten?’ Ik ben gek op kerst en vooral op kerstmeuk dus veel later dan 7 december wordt het meestal niet.
Wij gingen vroeger met het hele gezin naar het tuincentrum, liefst wanneer het al donker was voor de optimale kerstsfeer. Mijn vader ging mee omdat hij moest helpen tillen, maar mijn zus, moeder en ik zochten de boom uit. Dat werd altijd de achterste die platgedrukt lag tegen een hele rij andere bomen. Mijn moeder hield hem dan rechtop zodat we konden zien hoe deze eruit zag en als we de goede hadden gevonden ging hij op het dak van de auto. Niet in de auto, dat zou niet passen in de Ford Fiësta en vaak was de boom nat. Thuisgekomen stonden mijn zus en ik te springen om te beginnen met versieren maar helaas moest de boom eerst een nacht uitzakken en opdrogen in de tuin. De volgende ochtend bleek vaak dat de boom er raar uit zag, takken misten of twee pieken had.
Ik ga met mijn kinderen naar boven, verschuif mijn schoenencollectie en het kledingrek. Op mijn knieën trek ik het schot open en stoot mijn hoofd tegen een gitaar die naar buiten valt. Op de tast voel ik of er een zak met wat zachts erin ligt. De zonnebank moet ook verschoven worden maar dan kan ik er bij en trek de zak uit de krappe ruimte. De kinderen staan te springen en nemen het logge geval van mij over en rennen er mee naar beneden. Daar begint de pret pas echt, we gaan de takken op nummer selecteren zodat de boom straks mooi in vorm in de kamer staat. Mariah Carey schalt door de Sonos en Oscar tikt de takken weer net zo snel uit als dat wij ze er in kunnen hangen. Fijn zo’n kat.
Niet veel later staat de boom. Er onder ligt een grasveld van dennennaalden. Niet alleen daar trouwens, ook in het haar van mijn kinderen, op de bank en zelfs in de keuken liggen de plastic snippers. Ieder jaar vraag ik me af waarom ik ooit een kunstkerstboom wilde hebben, maar een van de redenen was vast omdat die niet zo veel troep geeft. Dat argument kan meteen naar het rijk der fabelen. Terwijl ik terugkom met de stofzuiger liggen er tussen de naalden gouden glasscherven. Twee beteuterde gezichten kijken me aan. ‘Ik mocht toch de piek doen dit jaar mama?’ vraagt Annemijn. ‘Nee, het was mijn beurt!’ roept Marcus boos. ‘In ieder geval is het zonder piek niemands beurt.’ mompel ik en wil de stofzuiger aan te zetten. Dan zegt Laurens vanaf de bank: ‘Mam, de boom beweegt, hoe kan dat?’ Ik draai me om, zie een bruine staart op de plek waar de piek hoort te zitten en dan belandt de boom met een klap op de grond. Twee zwarte oogjes kijken me verschrikt aan en Oscar rent met de naalden in zijn vacht naar buiten.
Vrolijk kerstfeest!!!
Lachen!
BeantwoordenVerwijderen