Voor altijd en eeuwig

We vieren de Koperen Bruiloft. Ik zie twee oude mensen samen die elkaars hand vasthouden terwijl de kamer vol zit met kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen om deze prachtige mensen te feliciteren. Hun handen zijn ineengestrengeld terwijl ze beiden in een makkelijke stoel zitten en ze kussen elkaar met hun rimpelige lippen wanneer er een enorme taart voor ze binnen wordt gereden. Dan voel ik een hand op de mijne en verschrikt ontwaak ik uit mijn gedachten en voel  een kriebel wanneer ik op kijk. Bram vraagt of ik nog een toetje wil of liever de rekening. We vragen de rekening en hand in hand lopen we naar buiten de kou in naar huis.

Ik vind het ontzettend ouderwets klinken, een koperen bruiloft. Iets van vroegere tijden voor oude mensen. Dat zal wel met het woord koper te maken hebben wat er in voorkomt. Het staat echter  voor 12 1/2 jaar huwelijk en zolang zijn Bram en ik nu getrouwd. Maar we zijn helemaal niet oud, al denken onze kinderen daar natuurlijk heel anders over. Kleinkinderen zijn er, gelukkig, nog lang niet, laat staan achterkleinkinderen.

13 jaar hadden we verkering toen we trouwden. We waren buren toen we voor het eerst zoenden na een avond stappen en het was eigenlijk niet meer dan logisch, maar wel heel bijzonder, dat we zouden trouwen na al die jaren samen. Volmondig zeiden we ja tegen de trouwambtenaar. Als je al jaren met elkaar deelt zeg je ja, en dat voor,- en tegenspoed waar ze het over had, zei mij op dat moment niks. Er zijn genoeg mensen die trouwen een grote poppenkast vinden en geldverspillerij en hoewel ik eerlijk gezegd vooral wilde trouwen omdat ik als klein meisje al droomde van een sprookjesdag in witte jurk, voelde ik me meteen anders na het ja-woord. Een verbintenis op een heel ander niveau dan verkering. 

Vele jaren van voorspoed volgden maar er waren ook tijden van tegenspoed, en toen begreep ik wat de trouwambtenaar bedoelde met dat zinnetje. Maar juist op die tijden voelde ik de verbondenheid van het huwelijk, de tijden dat je elkaar echt hard nodig hebt. Drie kinderen als de zogenaamde kroon op ons huwelijk werden ons gegeven, maar diezelfde kinderen zorgen er ook zo nu en dan voor dat je ontzettend langs elkaar heen kan leven. Het hoort erbij, je raakt van elkaar verwijderd en vindt elkaar weer terug. Kennelijk kan dat in een huwelijk.

Ik knipper met mijn ogen en er zijn 12 1/2 jaar voorbij. Het ja-woord voelt als gisteren maar de liefde is twaalf en een half keer sterker geworden. Als Bram me op dit moment ten huwelijk zou vragen zou ik nog harder ja zeggen dan destijds. En met dit gevoel en deze gedachten wacht ik met een gerust hart op onze gouden en wie weet zelfs wel diamanten bruiloft. Die zullen we met onze kinderen, kleinkinderen en wie weet achterkleinkinderen hand in hand vieren terwijl onze gerimpelde lippen elkaar kussen.