Surprise

Terwijl ik plakband uit mijn haar vis en het zweet op mijn voorhoofd zich vermengt met de lijm die daar terecht is gekomen, vraag ik me af wat ik fout doe. Vorige week kwam Marcus thuis uit school met een lootje. Hij heeft Merel getrokken, ze houdt van hockey en viool staat er als tip voor de surprise die hij moet maken. Nou heeft hij helemaal niets met Merel en nog veel minder met knutselen, maar dit vind ik geen excuus en daarom heb ik een week lang aan zijn kop gezeurd dat hij aan de slag moest gaan. Helaas kwam er geen enkele actie van zijn kant dus heb ik mijn vrije zondagmiddag opgeofferd om samen met hem een viool in elkaar te knutselen. De plakband en de lijm zit nu overal behalve op het karton en Marcus doet goed zijn best onder dit samenzijn uit te komen met smoesjes als ‘huiswerk’ en ‘kamer opruimen’.

Mijn kinderen zitten op een Montessorischool, waar het motto ‘Leer het mij zelf te doen’ is. Een motto waar ik me helemaal in kan vinden. Wat zouden we zelfstandige kinderen krijgen, die ook nog goed kunnen plannen. Nu mijn jongens in groep 5 en 6 zitten zou je denken dat ze het ‘zelf doen’ wel onder de knie hebben. Helaas, het enige wat ze zelf doen is naar de wc gaan. Annemijn zit in groep 2 en wil wel alles zelf doen, wat niet altijd handig is en volgens mij meer bij de leeftijd hoort dan bij het onderwijssysteem. Iedere dag vraag ik me af of de school zijn doelen niet goed na streeft of dat de fout bij mij ligt. Suggestieve vraag natuurlijk.

De viool lijkt ondertussen op een gitaar. Marcus is tevreden maar zo makkelijk komt hij er niet onderuit. De gitaar moet smaller om meer in de buurt van de viool te komen, dus de schaar er in. Ik hoor Marcus zuchten en puffen en terwijl ik de strijkstok voorzie van snaren zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de viool nu de vorm van een mondharmonica heeft. Marcus kijkt boos, gooit de schaar en het overgebleven stukje karton op tafel en rent naar boven. De deur van zijn kamer slaat hij zo hard dicht dat de lamp boven de tafel er van trilt. 

Verslagen kijk ik naar de ravage op tafel. Dit wordt niets meer, besluit ik en schuif de boel aan de kant. Morgen de laatste kans om te knutselen. Misschien kunnen we een hockeystick maken, hoewel we een duidelijke mail van de klassenmoeder kregen dat de voetbal en hockeystick dit jaar op de verboden lijst staan vanwege gebrek aan originaliteit.

Twee dagen later staat er een zwartgeverfde schoenendoos op tafel. Er zitten een versnipperde viool en hockeystick in. Marcus is trots op zijn grabbeldoos. Ik aai door zijn haar en besluit dat ik de kinderen volgend jaar vertel dat Sinterklaas wél bestaat. Scheelt een hoop knutselstress.