Prince

Vijftien was ik toen ik mijn eerste serieuze vriendje kreeg. Uren brachten we door op zijn kamer waar ik niet alleen hem, maar ook Prince ontdekte. De enige momenten van rust waren die wanneer het bandje van Parade of Purple Rain omgedraaid moest worden. Tot dan toe was ik geen groot fan geweest maar dat veranderde al snel. Ik smolt weg bij The Cross en I Could Never Take The Place Of Your Man. Het moment dat mijn vriendje me diep in mijn ogen keek tijdens Sometimes It Snows In April en zei: ‘Dit nummer moet je op mijn begrafenis draaien.’ vergeet ik nooit meer. Het ontroerde me en ik beloofde het plechtig. We waren 15 en 17 en dat soort dingen zaken waren belangrijk. 

Een van de eerste nachten die we samen doorbrachten was op de stoep van het VVV kantoor in Amersfoort. Het was koud, maar dat weerhield ons niet om met een slaapzak op straat ons kaartje voor het concert in het Mecc stadion te Maastricht later dat jaar veilig te stellen. We hielden elkaar warm, en samen met zo’n dertig andere fans en trokken de accu van de auto leeg door naar cassettebandjes vol met de unieke klanken van His Royal Badness te luisteren. Vaders kwamen midden in de nacht soep en hete chocolademelk brengen en controleerden of we niet onderkoeld waren geraakt. Rond een uur of zes kwamen er nog een tiental vroege vogels bij ons op die stoep, maar met kleine oogjes keken we elkaar aan en wisten wie hier de echte fans waren. 

Tijdens het concert herhaalde dit proces zich. Om je zeker te stellen van een plek vooraan werd je geacht op tijd voor de deuren van het Mecc stadion aanwezig te zijn. Maastricht is ver, en helaas waren we bij lange na niet als eerste aanwezig. We sloten ons gedwee aan en brachten zingend de uren door. Plots klonk, met nog 4 uur te gaan voor het concert zou beginnen, een schreeuw: ‘De deuren gaan open!’ Het ging razendsnel. Mensen stonden op, pakten nog rap hun rugzak van de grond en renden massaal naar voren. Ik kreeg bijna geen lucht tussen de opeengepakte massa en een jongen naast me piepte: ‘Ik kan mijn voeten optrekken en blijf gewoon hangen.’ Het duurde nog ruim drie uur voor de deuren daadwerkelijk opengingen. Van het concert zelf kan ik me eigenlijk alleen prikkende ellebogen in mijn zij en mensen die op mijn tenen stonden herinneren. Prince zelf zag ik vanwege zijn geringe afmeting nauwelijks.

Helaas heeft het 22 jaar geduurd voor ik Prince weer live heb kunnen bewonderen. Mijn eerste serieuze vriendje was ondertussen mijn man, en de kaartjes kocht ik thuis vanaf de bank na ruim een uur in een zenuwslopende virtuele wachtrij te hebben gestaan. Samen met 15.000 andere echte fans mochten we van Prince genieten in de Ziggodome. Een prachtig en intiem concert waar ik iedere seconde van heb meegekregen, alsof ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. 

Ik kijk uit het raam. Sneeuwvlokjes dwarrelen langzaam naar beneden en smelten op de stoep. Sometimes it snows in April. Prince is niet meer. Op 57 jarige leeftijd is hij gestorven. Wat een verlies.