Sleurhut

Wanneer je in de file richting het zuiden van Europa staat kan je er niet omheen. De stationswagens met caravan erachter. Vaders zit achter het stuur en moeders met een overhit hoofd ernaast terwijl ze twee dreinende kinderen probeert stil te houden. Ze zijn al drie dagen onderweg, want je schiet voor geen meter op met zo'n sleurhut achter je auto en de stemming zit er allang niet meer in. Wij trappen het gaspedaal op de Duitse Autobahn zo lekker in om de tijd weer in te halen. Nee, mij zie je niet in zo'n ding.

Maar toen kwam Bram op het idee om er een te kopen en in Friesland neer te zetten voor een heel seizoen. 'Leuk ook voor de kinderen. En dan kan jij in de zomervakantie daarheen wanneer de kinderen vrij zijn en ik nog niet.' was zijn argument. Alsof ik in zo'n ding ga zitten in mijn eentje op de camping, zie je het voor je? Maar ik wil de stemming niet meteen verpesten dus terwijl de kinderen uit logeren zijn struinen wij een caravanshow af in Purmerend. We halen de gemiddelde leeftijd flink naar beneden en ik verbaas me over de prijzen die ze vragen voor een tweedehandsje. ‘Er zit niets fatsoenlijks bij voor ons budget.’ moppert Bram. Ons budget? Ik heb helemaal budget over voor een caravan, maar ik knik begrijpend en zoek ondertussen op Around Me naar een fatsoenlijke plek om te lunchen. 

Terwijl ik geniet van een Ceaser salade zit Bram driftig op zijn telefoon te tikken. ‘Ik zie een leuke in Aalsmeer!’ roept hij enthousiast. Ik dacht dat we er vanaf waren en onderdruk een zucht. ‘Dat gaan we nu niet meer redden lieverd.’ Maar Bram heeft de oplossing: ’We gaan morgen even kijken als we de kinderen hebben opgehaald.’ Ik zucht heel zacht en glimlach.

Met z'n vijven rijden we de volgende dag naar Aalsmeer. De kinderen maken ruzie op de achterbank want we zijn de iPads vergeten mee te nemen (hoe deden mijn ouders dat vroeger naar Zuid-Frankrijk?? Mijn kinderen houden het nog geen uur vol!). Gelukkig zijn we er sneller dan verwacht en een vriendelijke man wijst ons de weg. Dan zijn de kinderen eindelijk stil, trekken hun schoenen uit en rennen de caravan in. ‘Dit is mijn bed!’ roept Annemijn en klimt boven in het stapelbed. De jongens geven elkaar een high five en trekken met blije gezichten alle kastjes open. 

Niet veel later teken ik de overdrachtspapieren. Heel toevallig had Bram geen identiteitsbewijs mee. Ook heeft hij geen trekhaak achter zijn auto maar mijn station heeft er wel een. ‘De caravan staat nu op mijn naam maar ik rij niet, en we gaan er niet mee op vakantie. En we frissen 'm op met hippe gordijnen enzo’  snauw ik hem toe en knipoog. 

Vier weken lang en bijna ieder weekend brachten we vorig seizoen in Friesland door. Het was bijna jammer dat we al twee weken Italië geboekt hadden. Het seizoen van 2016 is vorig week begonnen. De caravan staat al, nu is het wachten op de zon.