Ondersteboven hangt hij op de bank en zucht nog eens extra hard zodat hij zeker weet dat ik het hoor. Drie oude Donald Duckjes liggen verkreukeld naast hem. Omdat ik niet reageer op zijn gezucht kucht hij maar eens en kreunt een beetje. Ik hap. ‘Wat is er schat?’ ‘Ik verveel me zo,’ antwoordt hij op een zielig toontje zoals een kind dat kan doen wanneer het schoolziek is. ‘Pak dan die nieuwe Duckpocket die je vorige week van oma hebt gekregen,’ opper ik optimistisch. ‘Allang uit.’ Het is kwart voor vier, de school is net drie kwartier uit. Het doel van dit klagelijke gezucht en gehang is dat ik hem de iPad geef. Maar ik zwicht niet.
Ik speelde altijd buiten vroeger. En als het regende bouwde ik binnen een huis van Lego of kamde het haar van mijn Barbies. Er ging altijd een vriendje of vriendinnetje mee uit school en anders waren er genoeg kinderen op straat om ‘stand in de mand’ of ‘buskruit’ mee te spelen. Wat ook fijn was om pijltjes door open ramen te blazen met de pvc buizen die we op de bouw verderop hadden gevonden. Vooral bij die ene buurman die zo ontzettend boos werd .
Nee ik vond niet vroeger alles beter. Ja we speelden veel buiten want er was geen naschoolse opvang. Veel moeders zaten thuis te wachten met een kopje thee in de vrolijke nieuwbouwwijken. En ik had bijna elke dag mijn beste vriendin te spelen. Maar ik keek een week lang uit naar de woensdagmiddag, want dan was er Kinderbios; twee uur lang tv voor kinderen. Niet veel later kwam daar op Sky Channel de Fun Factory bij, wat ik prima zondag nog een keer kon kijken in de herhaling.
Als ik (school)ziek was moest ik het doen met een kleurboek en de Suske en Wiske. Als het langer dan een dag duurde mocht de tv aan waar ik verveeld keek naar Leontin Ceulemans die SchoolTV weekjournaal presenteerde.
Plots had een jongen uit de straat een Nintendo met Donky Kong er op. Uren konden we ons vermaken met dit spelletje. Steeds meer kinderen kregen een Nintendo en er werd druk gewisseld onderling om highscores te verbreken. Buskruit speelden we nog sporadisch.
Ik snap de kinderen van nu wel. Ik ben zelf ook niet van mijn telefoon af te slaan. Ik kan me ’s ochtends al verheugen om ’s avonds met een glas wijn weg te dromen bij een goede Netflixserie. Als je geen vriendje hebt te spelen, alle Donald Ducks zijn al drie keer van voor naar achter gelezen, het is stil in de straat deze donderdagmiddag want iedereen zit op de NSO, dan ga je toch het liefst Minecraft spelen op de iPad? Of de avonturen van Dylan Haagens op YouTube volgen? Had ik vroeger zeker gedaan als het zou kunnen.
‘Maak een mooi Legokasteel!’ roep ik enthousiast, want ik wil geen kind dat alleen maar op een scherm hangt. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. ‘Je gaat niet op de Ipad.’ roep ik standvastig. ‘Om vijf uur, eerder niet.’ Hij gooit zijn Duckjes in de krantenbak en gaat rechtop zitten. Verbaasd kijk ik naar wat hij doet en volg zijn blik. Die is gericht op de klok. Nog ruim een uur. Ik zucht maar eens extra hard, maar hij reageert niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten