Spreekbeurt

Bijna val ik om wanneer mijn zoon Laurens van 9 na een flinke aanloop me omhelst op het schoolplein. ´Ik moet een spreekbeurt doen, mam, en ik doe het op de verjaardag van papa!´. Nog tien dagen reken ik snel uit. ´Leuk, waar doe je het over?´ vraag ik enthousiast. Dat weet hij nog niet en hij gaat nu met Luuk spelen. ´Maar wanneer ga je dan aan je spreekbeurt werken?´ roep ik bezorgd tegen zijn rug terwijl hij al met Luuk weg rent. ´Nog tijd zat!´ en weg is hij.

Als ik met de andere kinderen thuis aan de thee en limonade zit luister ik met een half oor naar de verhalen over prikwerkjes en ruzies op het schoolplein, want ik maak me zorgen over de spreekbeurt. Nog maar tien dagen, dan moet er een leerzaam en solide verhaal zijn dat zoonlief uit zijn hoofd kent en het liefst met een mooie presentatie in PowerPoint erbij en YouTubefilmpje ter afsluiting. Veel werk nog dus en dat gaat volgens mij niet lukken. Ik pak mijn agenda en kijk welke middagen er vrij zijn om hier aan te gaan werken. Dat zijn er niet heel veel zie ik, en besluit dat er vanmiddag nadat ik hem heb opgehaald een begin gemaakt moet worden.

Ik plant de andere twee kinderen voor de tv zodat ik even snel alleen Laurens op kan halen. Wanneer we terug rijden naar huis vertel ik hem dat we straks een begin met de spreekbeurt gaan maken. Een teleurstellende oké vanuit de stoel naast me geeft me weinig moed en zodra we thuiskomen vind ik het eigenlijk wel zielig dat hij nog aan het werk moet terwijl zijn broertje en zusje al voor de televisie zitten. Ik laat het dus maar even zitten en opgelucht nestelt hij zich voor de tv en ook de rest van de avond worden er geen stappen richting de spreekbeurt gezet.

Drie dagen later heeft hij na heel veel aandringen van  mijn kant een onderwerp gekozen. Hij gaat het over Porsche doen. Enthousiast klap ik de laptop open en begin te Googelen. Hij trekt er een krukje bij en gaat naast me zitten. Mijn andere zoon legt de Paniniplaatjes opzij en loopt de tuin in om een balletje te trappen. Ondertussen print ik mooie plaatjes uit en kopieer wat tekst uit Wikipedia. ´Leuk mam, dit ziet er goed uit. Nu ga ik ook even voetballen oke?´en weg is hij weer.

De uitgeprinte plaatjes liggen na nog eens drie dagen verspreid over de eettafel en vensterbank omdat ze iedere keer verplaatsen wanneer we de tafel dekken voor het eten, maar verder gebeurt er niets mee. Meerdere malen dring ik aan om te beginnen met een logisch verhaal bij de plaatjes en niet alleen de tekst van Wikipedia op te lezen, en om de plaatjes nu echt in PowerPoint te zetten maar meneer doet niets. Met nog vier dagen te gaan is er weinig te zien van een goedlopend verhaal met presentatie en krijg ik er steeds meer de zenuwen van.

Zondags, nog twee dagen voor de spreekbeurt, ben ik het zat. ´En nu gaan we je spreekbeurt maken.´ sis ik chagrijnig. Mopperend komt hij naast me zitten en kijkt naar de uitgeprinte plaatjes. ´Goed, wat worden je hoofdstukken?´ vraag ik, ´Zal ik het even typen, dan gaat het wat sneller.´ We komen tot 5 hoofdstukken en ik typ de teksten zo uit dat het een logisch verhaal wordt wat makkelijk verteld kan worden en begrijpelijk is voor de rest van de klas. ´Zullen we dan nu even de plaatjes in PowerPoint zetten?´ vraag ik opgewekt als alle teksten klaar zijn. Ik open PowerPoint en zet de plaatjes er op de goede volgorde in, met een linkje in de tekst zodat Laurens weet wanneer hij welk plaatje moet laten zien. Met een schuin oog kijkt hij naar zijn broertje die nu  Paninikaartjes in hun nieuwe gezamenlijke verzamelboek schuift. ´Ga maar even helpen,´zeg ik ´dan print ik alles uit en doe het in een mapje. We nemen het morgen nog helemaal door en ben je klaar voor je spreekbeurt dinsdag.´

Ik plof voldaan op de bank en schenk een wijntje voor mezelf in terwijl ik de spreekbeurt trots op de salontafel leg. ´Mooie spreekbeurt heb je gemaakt,´ zegt mijn man ´wanneer mag je hem houden?´