Runnin´

Wie met het idee kwam weet ik niet meer maar het was een goed idee, daar waren we het allemaal over eens. We hadden net de borden van ons afgeschoven na een heerlijk etentje en trokken nog een laatste fles wijn open om het af te leren, toen iemand opeens riep; laten we volgend jaar mee doen aan de Dam tot Dam loop! Ik keek naar beneden waar het knoopje van mijn broek inmiddels los gemaakt was, en twee anderen stopten snel hun pakje sigaretten terug in de tas. Eerst keken we wat verwilderd om ons heen maar al snel sloeg de stemming om in enthousiasme en proosten we op dit briljante plan. Fuck de midlifecrises, dit gaan we doen! En wat zouden we fit en vooral slank worden.

Niet lang daarna plannen we de eerste training in. Een aantal is verre van sportief en als we nu niet meteen de daad bij het woord voegen is de kans op afhakers groter. Vriendin B maakt een What’s App groep aan en zoekt een trainingsschema uit. Een week later moeten we half 9 verzamelen voor haar huis, zo laat ze weten.

Een uur voor vertrek komt er een bericht binnen van vriendin L. Ze staat nog in de kroeg en gaat het niet halen. ‘Alleen maar Spa Rood hoor!’ appt ze er snel achteraan. Vriendin M appt dat ze echt geen puf heeft. ‘De kinderen zijn zo druk geweest vandaag, ik wil NU een wijntje en op de bank ploffen!!’. Na luid protest van de rest wordt de fles kennelijk terug in de koelkast geparkeerd want een kwartier later krijgen we een foto van 2 hardloopschoenen te zien en vriendin L appt dat ze toch onderweg is en precies op tijd aan komt.

Als ik om half 9 bij vriendin B aankom blijk ik de laatste. Iedereen staat in vol ornaat op een neer te springen op nieuwe loopschoenen, hippe windjacks aan en met lampjes om de armen zodat we gezien worden in het donker. We giechelen wat, complimenteren elkaar om de outfits en doen wat rek- en strekoefeningen in de tuin. Stiekem zijn we een beetje zenuwachtig maar niemand geeft dat toe. Dan vertrekken we en snel klik ik Runkeeper aan. Twee aan twee volgen we elkaar door het donker en zorgen we dat niemand achter blijft.

We lopen een mooi rondje en net wanneer de gesprekken minder maar het gehijg harder wordt is de finish in zicht. We zijn allen opgelucht en ontzettend trots dat we dit gedaan hebben. De kop is er af, iedereen heeft het ruim gehaald en we konden het allemaal bijhouden. Wat een prachtig begin van deze uitdaging. We lachen, geven elkaar schouderklopjes en vertrekken voldaan naar huis.

Als ik de sleutel in de voordeur steek hoor ik mijn telefoon piepen en komen de eerste What’s appberichten al binnen. ‘Wat een heerlijk loopje!’ ‘Ik hoop dat ik geen spierpijn krijg morgen.’ ‘Wie weet hoeveel we eigenlijk gelopen hebben?’ Ik check mijn Runkeeper en app terug: ’1,19 kilometer’.