Tweede kans

Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Ik had naast Prince op het podium kunnen staan. Of in het voorprogramma van Madonna. Helaas, het liep net even anders. Terwijl Candy oefende op haar saxofoon, deed ik mijn best op de blokfluit.

Een jaar of acht was ik toen ik mijn ouders vertelde dat ik graag saxofoon wilde spelen. Dat vonden ze een goed plan. Maar om te kijken of ik muziek echt leuk vond, moest ik beginnen met de blokfluit. Best logisch, gezien ik niet veel dingen langer dan twee maanden leuk vond, maar wel iets heel anders dan de saxofoon. Met frisse tegenzin fietste ik iedere week met mijn blokfluit in een zelfgebreid zakje naar de les. Na twee lange jaren hield ik het voor gezien. Die saxofoon is er nooit gekomen. Dit alles is natuurlijk de schuld van mijn ouders. Als ik meteen die saxofoon had gekregen, had ik nu (met) de sterren van de hemel gespeeld. 

Dit pak ik uiteraard anders aan bij mijn kinderen. Mijn droom een instrument te kunnen bespelen is altijd aanwezig geweest, dus een mooie gelegenheid om deze droom samen met Laurens waar te maken. We gaan met z’n tweeën op gitaarles. Gezellig wat quality time met mijn oudste zoon. Laurens krijgt de gitaar van zijn nichtje en ik trek de oude gitaar van Bram achter het schot onder de kerstboom vandaan. Deze keer ga ik met frisse zin richting de les. Laurens en ik oefenen thuis onze lessen maar als snel kijk ik naar een mannelijke variant van mezelf 32 jaar geleden. Met tegenzin pakt Laurens de gitaar op, raffelt de lesjes af en duikt weer in Minecraft. 

Tijd voor wat motivatie: ‘Stel je voor; het strand, een kampvuur, en jij met je gitaar.’ Glazig kijkt hij me aan. Andere insteek: ‘Als je nou later een liedje schrijft voor het mooiste meisje van de klas dat je op je gitaar voor haar speelt, hoe leuk zou dat zijn?’ Marcus ligt in een deuk en Laurens kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom. ‘Justin Bieber dan, die moet ook hard oefenen op zijn liedjes en die was al heel beroemd toen hij tien jaar was….’ probeer ik tot slot, maar ik hoor de voordeur dichtslaan en zie nog net twee jongens naar buiten rennen met een voetbal onder de arm. 

Moet ik dit, net als mijn ouders destijds, nog twee jaar lang verplichten? Ik heb na mijn laatste les de blokfluit nooit meer aangeraakt. Noten kan ik allang niet meer lezen. Ik app de gitaarleraar dat ik vanaf nu alleen kom, en spring in de auto om mezelf een nieuwe gitaar cadeau te doen. Deze keer zal het niet aan het instrument liggen. Thuisgekomen oefen ik tot de vingertoppen van mijn linkerhand geen gevoel meer hebben en zet vervolgens keer op keer ‘Sweet child O’Mine’ op. Candy mag haar toeterkunsten voor haarzelf houden. Die saxofoon heb ik decennia terug al achter me gelaten. Maar misschien kan ik over een tijdje in het gat springen wat Slash achter heeft gelaten…